Strefa projektowania

WC dla niepełnosprawnych, czyli co mówią przepisy.

Budynki użyteczności publicznej, takie jak: urzędy, szkoły, uczelnie, placówki kulturalne (kina, teatry, muzea), ośrodki wypoczynkowe, restauracje, w dalszym ciągu pod względem dostępności stanowią dla osób niepełnosprawnych niemałe wyzwanie. Częstokroć bywają miejscami, w których samo dostanie się do środka nie jest łatwe, nie mówiąc już o poruszaniu się wewnątrz,
 graniczącym nierzadko z niemożliwością.

PROJEKTOWANIE "DLA WSZYSTKICH". KONIECZNE CZY ZBYTECZNE?

Jednym z ważniejszych pomieszczeń w obiektach o charakterze publicznym, które przede wszystkim powinno być dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych, jest toaleta – miejsce przecież niezbędne w naszym codziennym funkcjonowaniu. W związku z tym konieczność likwidowania barier architektonicznych powinna być dla wszystkich oczywista i zrozumiała. Niestety tak nie jest.
W dalszym ciągu utrzymuje się w myśleniu ogólnospołecznym mit, że osoby niepełnosprawne stanowią niewielki odsetek ludności (przeczą temu poglądowi dane GUS-u z 2004 roku,
które pokazują jednoznacznie, że w Polsce osoby niepełnosprawne to aż 14% społeczeństwa – 6,2 mln), przez co bezzasadne są jakiekolwiek starania w tym kierunku pociągające za sobą zwiększenie nakładów finansowych, aby osobom tym zapewnić komfort życiowy, pozwolić na samodzielność…

…a to już kwestia przestrzegania prawa budowlanego (nowelizowana Ustawa – Prawo budowlane z 7 lipca 1994 roku), które wyraźnie mówi o obowiązku tworzenia niezbędnych warunków do korzystania z obiektów użyteczności publicznej osobom niepełnosprawnym, w szczególności zaś tym, które poruszają się na wózkach inwalidzkich. Z przestrzeganiem, ale i egzekwowaniem prawa bywa różnie. Świadczy o tym chociażby obecny stan. Wystarczy rozejrzeć się dookoła, a zdumiewająco szybko natrafimy na przeszkody, bariery, które w dalszym ciągu ograniczają dostępność całych obiektów osobom niepełnosprawnym, nie mówiąc już o toaletach publicznych.

Choć dla wielu oczywistością jest, że każda publiczna toaleta dla niepełnosprawnych, powinna spełniać podstawowe wymagania regulowane przepisami budowlanymi,
to rzeczywistość jednak pokazuje, że teoria nie zawsze musi przekładać się na praktykę. Istnieje wiele miejsc, które, mimo że są odpowiednio wyposażone, stają się niefunkcjonalne,
głównie dlatego, iż nie spełniają odpowiednich wymogów przestrzennych. Słyszy się również o przypadkach zupełnie absurdalnych, gdzie na przykład dostęp do toalety dla niepełnosprawnych utrudnia brak podjazdu dla wózków inwalidzkich. Może u wielu osób bezmyślność ta wzbudza śmiech, ale z pewnością do śmiechu nie jest tym osobom, które w przyszłości miałyby z takiej,
nierzadko nowopowstałej toalety korzystać.Z tych oraz wielu innych przyczyn chcielibyśmy przybliżyć podstawowe wymogi, jakie uwzględnić należy przy projektowaniu takiej toalety (respektującym zasady projektowania uniwersalnego), a także propozycje optymalnych, ergonomicznych rozwiązania.

Przed realizacją jakiegokolwiek przedsięwzięcia należy sporządzić odpowiedni projekt. Ponadto (i nie jest to sprawa mniej ważna), projekt powinien być nie tylko wykonany przez specjalistę w tej dziedzinie, ale również zaopiniowany przez rzeczoznawców ds. BHB, SANEPID, P.POŻ. Na początek jednak kilka wstępnych objaśnień.

WPŁYW RODZAJU NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI NA KWESTIE WYMIAROWANIA POMIESZCZEŃ

Pojęcie osoby niepełnosprawnej jest pojęciem na tyle ogólnym, że określa rożne stopnie i rodzaje niepełnosprawności, a to z kolei pociąga za sobą zróżnicowanie w zakresie ograniczeń ruchowych, co już bezpośrednio przekłada się na konkretne rozwiązania projektowe. W związku z tym przed ustalaniem wstępnych wytycznych, warto uprzednio zapoznać się z podstawowymi wymiarami dotyczącymi zakresu ruchu osoby niepełnosprawnej, jak również tymi, które wiążą się z wyznaczeniem powierzchni manewrowej, niezbędnej do swobodnego poruszania się osób niepełnosprawnych. Jako że o wspomniana niezbędna przestrzeń zapewniająca swobodę w poruszaniu się jest największa dla osoby poruszającej się na wózku,ona też stanowi zazwyczaj punkt wyjścia dla określenia dalszych warunków technicznych.Przy ustalaniu danych dotyczących możliwości antropometrycznych osób niepełnosprawnych ze względu na kilka zasadniczych czynników różnicujących, dokonuje się pewnych uśrednień.Dotyczy to większości cech pomieszczenia, w tym wysokości płaszczyzny widzenia czy też możliwości zasięgu kończyn górnych i dolnych. Może w związku z tym zdarzyć się taka sytuacja,w której w konkretnym przypadku zarówno podstawowe wymiary, jaki i wielkość pola manewrowego nie będzie pokrywać się z minimalnymi, normatywnymi zaleceniami projektowymi. Odstępstwa te uwarunkowane są:

  • różnicą w możliwościach ruchowych i zasięgu kończyn górnych,
  •  różnicą w wysokości siedziska wózka,
  •  ogólną sprawnością osoby poruszającej się na wózku,
  •  rodzajem oraz zwrotnością wózka inwalidzkiego.

WYMIAROWANIE: WYTYCZNE I PROPOZYCJE ICH REALIZACJI

Informacje ogólne

Przynajmniej jedno pomieszczenie sanitarne (toaleta, łazienka) na każdej kondygnacji powinno być dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Adaptacja powinna obejmować cztery główne zalecenia:

  1. zapewnienie odpowiedniej przestrzeni manewrowej: minimalna średnica wynosząca 1,5 m,
  2.  zastosowanie w tych pomieszczeniach, a także na drodze dojazdu do nich drzwi dla niepełnosprawnych, tzn. takich, które nie posiadają progów, a których minimalna szerokość to 0,9 m,
  3.  zainstalowanie w pomieszczeniu przynajmniej jednego WC dla niepełnosprawnych i umywalki dla niepełnosprawnych,
  4.  zainstalowanie uchwytów i poręczy dla niepełnosprawnych, które usprawnią, ale przede wszystkim ułatwią osobom niepełnosprawnym korzystanie z innych urządzeń.

Przed toaletą - drzwi wejściowe

Charakterystyka

Drzwi wejściowe to pierwszy element wymagający dostosowania do potrzeb osób poruszających się na wózkach, który bardzo łatwo może stać się dla nich przeszkodą nie do pokonania.
Wszelkie starania projektanta i wykonawcy mające na celu stworzenie wewnątrz toalety dla niepełnosprawnych idealnych, optymalnych warunków do korzystania z urządzeń, zapewnienie osobom niepełnosprawnym pełnej samodzielności i komfortu stracą sens, gdy w procesie adaptacyjnym pominięte zostaną drzwi wejściowe, o których tak czy owak dość często się zapomina.
Dlatego, aby uniknąć przykrej sytuacji niezbyt miłego zaskoczenia, pamiętajmy, żeby szerokość drzwi wynosiła minimum 0,9 m. Oczywiście z nie można też przesadzać w drugą stronę.
Drzwi szersze niż 1 m swoim ciężarem utrudniają zamiast ułatwiać korzystanie z toalety. Ważne jest także, aby podczas otwierania drzwi, a w zasadzie ich grubość nie pomniejszała szerokości otworu w świetle ościeżnicy.

Kolejny istotny element to próg, a w zasadzie jego brak, który byłby w tym przypadku konieczny. Niestety w większości przypadków nie jest to możliwe (wskazuje on bowiem na różnicę poziomów pomiędzy wnętrzem a zewnętrzem), dlatego często staje się jedną z bardziej uciążliwych przeszkód. Warto zatem w inny sposób wyeliminować „natrętną” przeszkodę, stosując w tym celu listwy podprogowe z małym spadkiem niwelujące różnicę poziomów. Mogą być zakładane na stałe bądź tymczasowo. Wykonuje się je najczęściej z aluminium, stali, drewna lub utwardzonej gumy.      Starajmy się jednak możliwie jak najczęściej unikać stosowania progów, ostatecznie zaś ograniczać się do progów, których wysokość nie przekracza 2 cm.
Osobny przypadek stanowi zastosowanie drzwi przeszklonych. Wymaga się wówczas zastosowania przy dolnej krawędzi drzwi zabezpieczenia chroniącego przed uderzeniem kołami,                    którego wysokość nie może być mniejsza niż 40 cm. Optymalnym rozwiązaniem jest zastosowanie szyby ze szkła bezpiecznego.

Klamki u drzwi to nie tylko estetyka (także ważna), ale przede wszystkim ergonomiczny kształt dający pewność solidnego chwytu oraz oparcia, eliminujący występowanie niebezpiecznych, ostrych krawędzi. Typ zastosowanej klamki uwarunkowany jest nie tylko względami funkcjonalno-ergonomicznymi. Zależy także od wielkości i ciężaru samych drzwi. Ograniczone pole manewru rąk niektórych użytkowników wymaga często konieczności zamontowania szerokiego uchwytu pod klamką, która powinna być umieszczona na wysokości nie mniejszej niż 80 cm. Jest to ogromne ułatwienie podnoszące funkcjonalność.

W planowaniu przestrzeni manewrowej przedsionków i wiatrołapów zakłada się, iż winna ona być na tyle duża, aby nie nastręczała kłopotów podczas poruszania się, eliminowała też ewentualność uderzania kołami o ściany i narożniki. W przeciwnym razie wprowadzałoby to konieczność zabezpieczenia ich odbojami lub dość wysokimi listwami przypodłogowymi, a to przecież dodatkowy i niepotrzebny koszt. Istotne jest też, żeby unikać sytuacji, w której i jedne i drugie drzwi wiatrołapu otwierane będą do wewnątrz tego samego pomieszczenia, ponieważ ogranicza to w znacznym stopniu przestrzeń, w przeciwnym razie zachodzi potrzeba wydłużenia przestrzeni o dwie d.

Wyposażenie obowiązkowe

Do urządzeń, które bezwzględnie muszą znaleźć się w wyposażeniu toalety/łazienki należą:

  1.  Miska ustępowa – przystosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych,
  2.  Umywalka – przystosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych,
  3.  Wanna bądź prysznic (nie dotyczy toalet) – dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych,
  4.  Akcesoria dodatkowe: dozowniki mydła, podajniki ręczników papierowych, pojemniki na papier toaletowy, suszarki do rąk – mocowane na wysokości umożliwiającej swobodny dostęp do nich osobom poruszającym się na wózku,
  5.  Apteczka – umieszczona w dostępnym miejscu, na wysokości nie większej niż 120 cm od posadzki.

Przestrzeń manewrowa

Podstawową wytyczną, jaką należy wziąć pod uwagę przy projektowaniu łazienki dla niepełnosprawnych, jest zachowanie wolnej od urządzeń przestrzeni manewrowej (dla wózka inwalidzkiego), której minimalne wymiary wynoszą 150 x 150 cm. Kwestia ta nie nastręcza zbyt wielu problemów w przypadku, gdy rzecz dotyczy pomieszczeń w nowopowstających budynkach. Inaczej się ma sprawa z dostosowaniem istniejących już toalet. Często zdarza się tak, że adaptacja wymaga wyburzenia ścian, powiększania otworu drzwiowego, zmiany układu instalacji wodno-kanalizacyjnej czy elektrycznej oraz innych drobniejszych zabiegów. Konsekwencją tak daleko posuniętych, ale koniecznych zmian są również uszczuplenia powierzchniowe pozostałych pomieszczeń.

Bardzo często również toaleta i łazienka są osobnymi pomieszczeniami. Warto wówczas dla uzyskania większej powierzchni połączyć je ze sobą. W celu uniknięcia szeregu opisanych trudności obecnie próbuje się przeforsować w ustawie obligatoryjny zapis określający minimalne wymiary łazienek mieszkalnych, eliminujący konieczność późniejszych modernizacji i ponoszenia związanych z tym dodatkowych kosztów.

Oprócz głównej, wolnej od urządzeń przestrzeni manewrowej w pomieszczeniu wyznacza się również przestrzenie manewrowe umożliwiające swobodny do nich dostęp. Istotne jest, że przestrzenie manewrowe przy poszczególnych urządzeniach oraz dodatkowa, główna przestrzeń manewrowa (150 x 150 cm) mogą się na siebie nakładać.

Projekt

W spojrzeniu ogólnym wykonanie łazienki dla niepełnosprawnych spełniającej wszelkie wytyczne nie jest sprawą prostą, toteż wymaga wcześniejszego zaplanowania i sporządzenia odpowiedniego projektu, który zrealizowanej na jego podstawie łazience zapewniał będzie ergonomiczność i funkcjonalność, jak i bezpieczeństwo przyszłym jej użytkownikom. O jego ostatecznym rysie decydować będą w głównej mierze elementy stałe wyposażenia każdej łazienki, te o największych rozmiarach, takie jak: umywalka dla niepełnosprawnych, wanna, brodzik.



Niemożliwe jest stworzenie uniwersalnego projektu, który uwzględniałby potrzeby każdego użytkownika. Podejście indywidualne do każdego projektu warunkują czynniki, o których wspominaliśmy już na wstępie, w tym: stopień niepełnosprawności i wynikający z niego bezpośrednio zakres ograniczenia ruchu, zasięg powierzchni manewrowej oraz wymiary wózka. Niemniej przyjmuje się bardzo uogólniony, minimalny obrys zewnętrzny łazienki wynoszący 200 x 240 cm, który powinien stanowić jedynie punkt wyjścia do dalszych działań adaptacyjnych. Wysoki stopień uogólnienia podyktowany jest urozmaiconą, w każdym, odrębnym przypadku inną strukturą budynku, którą różnicują takie elementy jak: okna, wnęki, ściany nośne. Dlatego nie powinno się rozumieć podanych wielkości, jako wymiarów ostatecznych, lecz skonfrontować je z indywidualnymi potrzebami. Pamiętajmy bowiem, że czasem kilka centymetrów może decydować o dyskomforcie albo wygodzie użytkownika.

Uchwyty dla niepełnosprawnych w wyposażeniu toalet to konieczność, wręcz sprawa kluczowa! Niestety, bywa też tak, że ich dobór i instalacja sprawiają, iż akcesoria te zamiast pomagać stanowią nie lada utrudnienie. W pewnej mierze wpływ na to ma również różnorodność dostępnych na rynku poręczy dla niepełnosprawnych, mimo to bogata oferta daje w kwestii odpowiedniego wyposażenia ogromne możliwości, eliminując przy tym trudności związane z indywidualizacją potrzeb. Pojawiają się akcesoria o różnej długości, ale też różnej średnicy rur (od 2 do 3,5 cm), co ma znaczenie zwłaszcza wtedy, gdy możliwości chwytne rąk użytkownika są mniejsze (osoby starsze). Preferuje się wówczas uchwyty dla niepełnosprawnych wykonane z rury o większej średnicy. Wysokość montażu objęta przedziałem 75 – 85 cm (licząc od poziomu posadzki), zależna jest od wzrostu i budowy ciała osoby korzystającej.

Zdecydowanie najczęściej stosuje się wielofunkcyjne poręcze dla niepełnosprawnych przyścienne, które mogą być ruchome, stałe, montowane poziomo, pionowo bądź też pionowo-poziome (uchwyty kątowe/łamane – zdecydowanie bardziej funkcjonalne, niż uchwyty proste). Wszystko zależy od indywidualnych potrzeb i stopnia niepełnosprawności użytkownika. Te dwa czynniki decydują o wielkości, rodzaju i ilości zastosowanych poręczy. Rzecz bowiem w tym, aby zapewnić osobie niepełnosprawnej maksimum bezpieczeństwa i komfortu. Dlatego stosuje się nierzadko poręcze dla niepełnosprawnych karbowane zapobiegające ślizganiu się dłoni i zwiększające pewność chwytu, a także uchwyty dla niepełnosprawnych z wkładkami wyposażonymi w pierścień fluorescencyjny – przydatne zwłaszcza wtedy, gdy oświetlenie pomieszczenia jest zdecydowanie słabsze. W sytuacji, gdy wydzielenie wolnej powierzchni manewrowej łazienki bądź toalety oznacza jednocześnie spore ograniczenia w kwestii wydzielenia pozostałej przestrzeni związanej z instalacją wyposażenia, warto wówczas zastosować na przykład poręcz dla niepełnosprawnych uchylną, wskazaną szczególnie w tych miejscach, gdzie pojawia się potrzeba instalacji więcej niż jednego uchwytu, np. przy misce ustępowej. Dodatkowym ułatwieniem okazało się pojawienie na rynku uchwytów z pomocniczymi elementami zwiększającymi ich funkcjonalność. Mamy zatem poręcze z uchwytami na papier, obrotowymi dozownikami mydła czy wieszakami na ręczniki. Są to tzw. uchwyty specjalnego przeznaczenia.

Dla osób poruszających się na wózku korzystanie z miski ustępowej bardzo często sprawia mnóstwo trudności. Wynika to z zaniedbań i błędów popełnionych przez wykonawcę dostosowującego toaletę do potrzeb osób niepełnosprawnych. Braki w wyposażeniu przy sedesowym to najczęstsza przyczyna problemów. Oto kilka zaleceń potrzebnych do tego, aby ich uniknąć:

  1.  Odległość WC dla niepełnosprawnych od tylnej ściany powinna być nie mniejsza niż 70 cm. Zapewnia to swobodne umieszczenie wózka wzdłuż miski,
  2.  – Deska powinna być przytwierdzona i osadzona na misce tak, aby nie wyginała się w czasie przesiadania z wózka na sedes,
  3.  Zalecana wysokość miski to 45 – 50 cm, niemniej najważniejsze jest, aby poziomy miski i siedziska wózka były takie same – w tym celu stosuje się elementy regulujące poziom, np. nakładki na siedziska,
  4.  Dla osób, które mają problemy ze schylaniem się, polecamy przy sedesowe uchwyty ułatwiające siadanie,
  5.  Przycisk do spłukiwania powinien być zainstalowany z boku. Wygodnym rozwiązaniem są również automatyczne systemy spłukujące,
  6.  Przycisk urządzenia spłukującego powinien znajdować się na wysokości nie większej niż 120 cm licząc od poziomu posadzki,
  7.  Spłuczka nie może być uruchamiana za pomocą nogi,
  8.  Wysokość montażu pojemnika na papier toaletowy powinna wynosić 100 – 120 cm licząc od poziomu posadzki,
  9.  Odległość pojemnika na papier od tylnej ściany toalety: 70 – 90 cm,
  10.  Wysokość montażu wspomagającego uchwytu uchylnego: 80 – 85 cm,
  11.  Przycisk alarmowy – powinien być usytuowany w zasięgu ręki osoby korzystającej z sedesu.

Brodzik

  1.  Minimalna powierzchnia brodzika: 90 x 90 cm,
  2.  Spadek powierzchni (w kierunku kratki ściekowej): 1 – 2%,
  3.  Kratka powinna znajdować się pod siedziskie8m prysznicowym,
  4. Wysokość siedziska prysznicowego: 43 – 48 cm,
  5.  Siedzisko powinno się znajdować naprzeciw baterii prysznicowej.

(W kwestii siedzisk mamy do wyboru mocowane na stale lub uchylne: gotowe do montażu zespoły prysznicowe; foteliki i ławeczki z siedziskami ażurowymi z plastiku lub wyłożonymi delikatnym w dotyku winylem podnoszącym komfort; siedziska z podłokietnikami i tylnym oparciem. Prawdziwy komfort stanowią panele prysznicowe z funkcją hydro dla osób biorących kąpiel w pozycji siedzącej)

  1.  Wysokość montowania uchwytu kątowego (pionowo-poziomy): 80 – 85 cm,
  2.  Warto stosować niskie, harmonijkowe osłony rozsuwające się na boki pod kątem 180º. Świetnie zastępują rozwiązania oparte na całkowitym zamykaniu kabin. Rozsuwane osłony ułatwiają korzystanie z brodzików osobom poruszającym się na wózkach.

     

Wanna

  1.  Długość wanny – zależna od potrzeb użytkownika, ale nie mniejsza niż 150 cm,
  2.  Szerokość zapewniająca wygodę: 70 – 80 cm,
  3.  Głębokość wanny: 42 – 38 cm,
  4.  Istotne jest, aby dopasować poziom siedziska wózka do wysokości górnej krawędzi wanny (najlepiej, kiedy są takie same). Wysokość krawędzi nie powinna przekraczać 50 cm (dla osób poruszających się na wózkach) lub 60 cm (dla pozostałych osób niepełnosprawnych),
  5.  Wchodzenie i wychodzenie z wanny w znacznym stopniu ułatwiają specjalne, nakładane ławeczki-siedziska zawieszane na wannie (nie mogą przesuwać się w trakcie użytkowania), albo też nowoczesne podnośniki wannowe, jak na przykład pasujący do wanien prostokątnych akumulatorowy podnośnik z wodoszczelnym pilotem w komplecie,
  6.  Osobom starszym, które mają kłopoty z chodzeniem, można w celu ułatwienia korzystania z wanny zamontować schodki z poręczami bądź też drabinkę przytwierdzoną do su,

     

  7.  Konkurencyjne rozwiązanie stanowią wzmacniane wanny akrylowe z funkcją otwieranego boku,
  8.  W celu całkowitego wyeliminowania groźby upadku warto rozłożyć przy wannie matę bądź dywanik antypoślizgowy,
  9.  Bateria wannowa powinna być dobrana w taki sposób, aby wylewka swoją długością oraz kształtem nie stwarzała niebezpieczeństwa urazów,
  10.  – Bateria powinna być uruchamiana za pomocą dźwigni, przycisku lub automatycznie. Nie należy stosować baterii uruchamianej za pomocą kurków,
  11.  Minimalna długość węża do słuchawki prysznica powinna wynosić 150 cm,
  12.  Należy umożliwić użytkownikowi podwieszenie słuchawki bądź korzystanie z niej trzymając w dłoni,
  13.  Termostaty i czujniki temperatury wody eliminujące ryzyko poparzenia – szczególnie istotne, gdy użytkownik ma zaburzenia czucia ciepła,
  14.  Przy stosowaniu parawanów nawannowych należy upewnić się, że nie będzie on utrudniał korzystania z armatury, ani też podjazdu pod wannę. Prowadnica parawanu nie może być mocowana do krawędzi wanny.

Wymiarowanie

  1.  Przestrzeń manewrowa przed umywalką wynosi 90 x 120 cm, gdzie dłuższy bok leży na osi umywalki, przy czym pod umywalką może się znajdować nie więcej niż 45 cm tej przestrzeni,
  2.  Wysokość zawieszenia: spód umywalki musi znajdować się powyżej kolan osoby siedzącej na wózku (min. 70 cm),
  3.  Wysokość blatu umywalki (górna krawędź): 85 cm,
  4.  Wygodna szerokość komory umywalki: 60 – 70 cm,
  5.  Wygodna głębokość komory umywalki: 50 – 60 cm (ewentualnie mała umywalka wbudowywana w blat),
  6.  Wysokość montażu wspomagającego uchwytu uchylnego: 80 – 85 cm,
  7.  Wysokość lustra: nie wyżej niż 100 cm (licząc od poziomu posadzki),
  8.  Przeciwwskazania i zalecenia,

     

  9.  Przy wyborze baterii pamiętajmy o wygodzie użytkownika. Ten drobny element wyposażenia bywa często niewłaściwie dobrany. Do dyspozycji mamy baterie uruchamiane dźwignią, przyciskiem lub sensorem elektronicznym. Wyposażone są też w termostat lub też czujnik optoelektroniczny (dla osób z niedowładem dłoni). Pamiętajmy również, aby bateria miała przedłużoną wylewkę,

     

  10.  Nie należy stosować baterii uruchamianych przy pomocy kurków,
  11.  Podłączenie ciepłej wody i odpływ umywalki powinny być izolowane termicznie bądź instalowane w sposób uniemożliwiający bezpośredni do nich dostęp,
  12.  Zaleca się mocowanie lustra uchylnego z regulowanym kątem nachylenia.

     

Wanna bądź brodzik, miska ustępowa, umywalka, poręcze, lustra, dozowniki to oczywiście niezbędne elementy wyposażenia, które powinna posiadać każda łazienka dla niepełnosprawnych, ale nie jedyne. Są przecież także meble, różnego typu szafki, które muszą być tak rozplanowane, aby z jednej strony nie zajmowały wolnej płaszczyzny manewrowej, z drugiej zaś, były w pełni dostępne. W związku z tym szafki zawiesza się na wysokości około 35 40 cm od poziomu posadzki, by wszystkie półki i szuflady znajdowały się w zasięgu ręki. Drzwiczki szafek powinny otwierać się do kąta 180º i nie jest to przesadą, bowiem tylko taki kąt otwarcia zapewni osobom poruszającym się na wózku pełny dostęp i wygodę. Można też stosować drzwiczki przesuwane, żaluzje lub rolety. Dobrym rozwiązaniem, wspomagającym komfort, ale i bezpieczeństwo użytkownika jest podgrzewana podłoga, która sprawia, że czas osuszania podłogi będzie znacznie krótszy, więc również ryzyko poślizgnięcia mniejsze.

Szklane elementy, jeśli tylko stanowią część wyposażenia, powinny być wykonane z tzw. szkła bezpiecznego, czyli klejonego. Ważną sprawą, również, albo i przede wszystkim z punktu widzenia bezpieczeństwa, jest instalacja elektryczna. Wiąże się z tą kwestią kilka obostrzeń:

  1.  Gniazda elektryczne powinny być wyposażone w hermetyczną klapkę zabezpieczającą przed dostaniem się wody,
  2.  Powinny znajdować się w odległości od źródła wody nie mniejszej niż 60 cm,
  3.  Wysokość montażu gniazd zawiera się w przedziale 40 – 110 cm od poziomu podłogi,
  4.  W kwestii zapewnienia bezpieczeństwa ważne jest jeszcze, aby dobierane przez nas wszystkie akcesoria i przybory posiadały nieostre, gładkie kształty. Podobnie ma się sprawa z krawędziami wanny, blatów czy narożników,

Jakie najczęściej popełniamy błędy?

  1.  Nie przestrzegając zasad ergonomii, niewłaściwie rozplanowujemy elementy wyposażenia, tworząc w ten sposób tor przeszkód,
  2.  Wysokości urządzeń często są niedostosowane do potrzeb osoby niepełnosprawnej,
  3.  Nieuzasadniony nadmiar uchwytów i urządzeń, który posiada niewielka łazienka dla niepełnosprawnych, powodujący znaczne ograniczenie powierzchni manewrowej,
  4.  Zbyt wąskie drzwi (mniej niż 90cm),
  5.  Zbyt wysoki próg (więcej niż 2cm),
  6.  Montowanie urządzeń, poręczy i mebli łazienkowych na ściankach działowych z gips kartonu bez dodatkowego wzmocnienia (szafki, uchwyty, baterie), bądź specjalnych stelaży (do podwieszania urządzeń sanitarnych). Zdarzają się wówczas wyłamania na przykład poręczy z fragmentem ściany,
  7.  Niewłaściwa wysokość mocowania gniazd elektrycznych, szafek, półek,
  8.  Stosowanie dywaników i chodniczków, na których ślizgają się koła wózka.

Ostatecznie wszelkie elementy wystające poza płaszczyznę ściany (elementy instalacji sanitarnej, rury, kaloryfery, wentylatory itp.) nie mogą ograniczać wolnej przestrzeni manewrowej potrzebnej do swobodnego poruszania się na wózku.